حزن صوت
وبسایت علمی_ مذهبی اقراء(انجمن قاریان نوجوان)
حزن صوتی
ان القرآن نزل بالحزن فاقروه بالحزن (عن ابی عبدالله ـ علیه السلام ـ)
فاذا قرأتموه فابکوا فان لم تبکوا فتباکوا (عن رسول الله ـ صلی الله علیه و اله و سلم ـ)
یکی
از مسائل مهمی که در بحث صوت مطرح است، قرائت قرآن با صدایی محزون است. در
روایات شریفه مربوط به قرآن، به این موضوع تأکید فراوانی شده است؛ یعنی،
علاوه بر اینکه بین صوت ـ قاری و آیات شریفه باید ارتباط معنوی برقرار
باشد، در سراسر تلاوت، صوت او باید صوتی محزون باشد. حزن به معنای نگرانی و
اندوه از گذشته و وقایعی است که در گذشته انجام شده است، به خلاف خوف که
نگرانی و اندوه نسبت به مسائل آینده است و حزنی که در قرائت قرآن مطرح است،
حزن مادی نیست، زیرا حزن مادی مذموم است و از صفات اولیاء الهی این است که
از این حزن به دور می باشد:
اَلا اِنَّ اولیاءَ اللهِ خَوفٌ عَلَیْهِمْ و لا هُمْ یَحْزَنونَ .
پس
این حزن مؤکد چه حزنی است؟ برخی از بزرگان گفته اند: ذکر و یادآوری حقیقت
انسان و جدایی او از آن حقیقت نورانی و معذب شدن در زندان طبیعت، موجب چنین
حزنی است و قاری قرآن به هنگام تلاوت، اگر متوجه حقیقت قرآن شود و درباره
نزول آن تفکر کند، توجه به حقیقت خویش می نماید و بر جدایی از عالم قدس
حسرت می خورد و دچار حزن معنوی می گردد. و این حزن در صوتش ظهور می کند و
در اثر شدت حزن به گریه می افتد. لذا فرمود: وقتی قرآن می خوانید گریه
کنید. البته این درجه از حزن که حقیقت حزن است، مخصوص اولیاء الهی است و
تصنعی نیست و ما که از ضعفای امت حضرت محمد ـ صلوات الله علیه و اله ـ
هستیم، باید برای ظهور حزن در صوتمان به هنگام تلاوت قرآن، رحمت حق تعالی و
اولیاءش را در نظر آورده و از قصور و تقصیر خویش در برابر این رحمت الهی
محزون گردیم و یا در آیات نعیم تدبر کنیم و به حال مومنین حسرت بخوریم و از
این که در زمره آنها نباشیم، دچار حزن گردیم یا لااقل در آیات عذاب تفکر
کنیم و حالت خوف در نفس ایجاد نمائیم. اگر این درجه از حزن هم حاصل نشد و
قطره اشکی جاری نگشت، چاره ای جز حزن تصنعی نیست؛ لذا فرموده است:
«اگر گریان نشدید، حالت گریه به خود بگیرید.»
